คุยกับ : อำพล เจน

เพราะเหตุใดคนลาวจึงเลือกใช้คำทักทายกันว่า – ສະບາຍດີ ( สบายดี ) ລູກຊາວດອນ ได้แสดงคำเห็นเกี่ยวกับที่มาของคำว่า ສະບາຍດີ ( สบายดี ) ไว้ในเว็บไซต์ ພາສາແລະອັກສອນລາວ อย่างน่าสนใจว่า “สบายดี” มีที่มาจากคำว่า “สัปปายะ” นั่นเอง สัปปายะ

ปี ๒๕๑๓ – ๒๕๑๕ ..ผมตามพี่ทวีพร ทองคำใบ ไปอยู่ที่วัดอนงคาราม วงเวียนเล็ก ..ไปเป็นเด็กวัดประจำ คณะ ๕ อยู่นาน ๓ ปี สมัยนั้นนักเลงตีรันฟันแทงมีมากเป็นดอกเห็ดทั่วกรุงเทพฯ แถวนั้นก็เอาเรื่อง.. ตั้งแต่วงเวียนใหญ่ยันคลองสาน ถึงย่านวงเวียนเล็ก มียกพวกตีกันเป็นประจำ ลูกศิษย์วัดรุ่นพี่ก็เคยถูกนักเลงแถวหอนาฬิกาไล่ฟันจนเสื้อขาดรุ่งริ่ง

ข้อเขียนนี้นำมาจากจากเพจ ธรรมกะ บุญญพลัง ก่อนหน้านั้นจะมีที่มาอย่างไรไม่ทราบ แต่เนื้อความน่าสนใจ…เหมาะแก่ภาวการณ์ปัจจุบันของวงพระสงฆ์ไทย (มีการปรับปรุงสำนวนการเขียนเพื่อเหมาะสม :อำพล เจน)

คนรุ่นนี้คงจะไม่รู้จักชื่อประสิทธิ ศิริบันเทิง อาประสิทธิเป็นนักเขียนบทละครประจำโรงละครที่ตอนหลังเป็นโรงหนังศาลาเฉลิมไทย ปัจจุบันถูกรื้อทำเป็นสวนสาธารณะหรือลานอะไรสักอย่างตรงหัวถนนราชดำเนินนั่นแหละ อาประสิทธิเป็นคนแต่งเรื่องและเขียนบทละครเป็นอาชีพตั้งแต่สมัยเมืองไทยยังไม่มีหนังไม่มีโรงภาพยนตร์นู่นแหละครับ อาประสิทธิเคยเล่าเรื่องป้ารวงทอง ทองลั่นทมให้ฟังหลายเรื่อง เช่นว่าก่อนจะมาเป็นรวงทอง ป้าชื่อ”ก้อนทอง” มาก่อน และก็ยังเล่าเรื่องเพลงทุ่งรวงทองที่ชรินทร์ นันทนาครขับร้องอีกด้วย เรื่องเล่าเกี่ยวกับเพลงทุ่งรวงทอง อาประสิทธิ ได้เล่าให้ฟังระหว่างขับรถกลับบ้าน เจอฝนตกหนักจนขับไม่ไหว ต้องจอดข้างทาง ระหว่างรอฝนซาอยู่ในรถ ก็เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟังหลายเรื่อง…แต่ผมกลับจำเรื่องเพลงทุ่งรวงทองได้แม่นไม่ลืม เพลงทุ่งรวงทองประพันธ์เนื้อร้องโดย

“..ปราชญ์ทางพุทธศาสนาทั้งหลาย สอนให้หัดตายก่อนถึงเวลาตายจริง ท่านสอนให้หัดตายไว้เสมอ อย่างน้อยวันละครั้ง ครั้งละ ๕ นาที ๑๐ นาที เป็นอย่างน้อย..”

อานาปานสติ แปลว่า ความระลึกรู้ลมหายใจออกลมหายใจเข้า (อานะ หายใจออก – ปานะ หายใจเข้า – สติ ความระลึก )   คือเอาความรู้สึกจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจของตนเอง   ลมหายใจเข้ายาวก็รู้ ลมหายใจออกยาวก็รู้   ลมหายใจเข้าสั้นก็รู้ ลมหายใจออกสั้นก็รู้

เรื่องของกุมารทองต่อไปนี้ จะจริงหรือไม่จริงอยู่ที่ปากผู้เล่า ฟังเขามาอีกที   ผู้เล่าคือ – พระอาจารย์บุญเสริม ธมฺมปาโล  (มรณภาพแล้ว) วัดป่ากัทลิวัน(วัดสวนกล้วย) ต.สวนกล้วย อ.กันทรลักษณ์ จ.ศรีสะเกษ   โดยเล่าให้ผมฟังตั้งแต่สมัยยังไม่ทันบวชเป็นพระภิกษุ เรื่องนี้มีแง่มุมที่น่าสนใจไม่น้อย — สมัยเป็นโยมนั้น พระอาจารย์บุญเสริมมีความสามารถพิเศษอยู่ประการหนึ่ง ซึ่งส่งผลให้กลายเป็นพระนักเทศน์ชื่อดังในเวลาต่อมา คือเป็นพิธีกรทอล์คโชว์

การพูดถึงอดีต บางคนปรามว่า อย่าฟื้นฝอยหาตะเข็บ เพราะอาจกลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียว ลุกลามใหญ่โตเมื่อไหร่ก็ได้ แต่คุณประโยชน์ของการพูดถึงอดีตก็มีอยู่ อย่างน้อยก็ให้เห็นว่านั่นเป็นบทเรียน และเป็นอุทาหรณ์สอนคนรุ่นหลังได้ นานเนมาแล้ว ในทุกภูมิภาคที่เคยมีพระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรือง ก็ล้วนแต่เคยก้าวล่วงเข้าสู่ยุคศาสนาเสื่อมมาแล้วทั้งสิ้น บางแห่งก็ถึงกับสูญสิ้นไป บางแห่งก็ฟื้นฟูกลับมาใหม่ได้ ในอดีตที่ไม่ไกลเกินไป ยังพอจะเห็นได้ถนัดชัดเจน เมื่อครั้งสมัยที่ลัทธิการปกครองสังคมนิยมเข้ามามีบทบาทอำนาจเด็ดขาดในหลายๆประเทศทั่วโลก อย่าว่าแต่เรื่องของผู้คนชนชั้นศักดินาบ่าวไพร่ แม้เรื่องการศาสนายังถึงเวลาสั่นคลอน ไม่แต่พุทธศาสนาเท่านั้น ..ทุกศาสนาล้วนถูกลบล้างทำลาย

ธรรมสังเวชของนายแพทย์คนหนึ่ง * * * คุณหมอไพโรจน์(ขอสงวนนามสกุล)เล่าให้ผมฟัง   สมัยที่คุณหมอเพิ่งสอบเข้าเป็นนักเรียนแพทย์จุฬาใหม่ๆ   อาจารย์หมอตรวจเจอว่าคุณหมอมีหัวใจอยู่ข้างขวา   ” ไพโรจน์..เธอวิ่งรอบเสาธงสัก๒รอบไหวไหม “   ” สบายมากครับอาจารย์ ๑๐ รอบก็ยังไหว “