อีสานสนุก

“นิยายที่ไม่มีวันจบ” โดย อำพล เจน วัฏจักรชีวิตของผมช่างเหมือนดาวหาง วันหนึ่งมันจะหวนกลับมา ช้าหรือเร็ว แล้วแต่วิถีโคจรของมัน จะเหมือนเดิมหรือเพียงแค่คล้ายก็สุดแต่จะเป็น วันหนึ่งเคยปวดหัว อีกวันกลับมาปวดใจ เคยร้องไห้ด้วยเรื่องหนึ่ง ต่อมาเรื่องครือๆกันอย่างนั้นก็ทำให้น้ำตาพรากแก้มอีกหน นึกถึงวันเก่าๆซึ่งกำลังเอามาเป็นอารมณ์เขียนหนังสือ วันที่ฝนปรายละอองละเอียดปานออกมาจากกระบอกฉีดน้ำรีดผ้า ทนตากละอองฝนอย่างอุตสาหะเพื่อรอดาราดวงเด่นบนเวทีหมอลำลงมาหาขณะใจเต้นกระ ตึกกระตักอยู่ไม่รู้หยุด ช่างซื่อบื้อชะมัด ไม่ยักรู้ว่าเธอลงมาหาเพราะสมเพชเวทนามากกว่าจิตปฏิพัทธ์ หนุ่มแกร่งที่เดินตามมายืนห่างๆอันผมไม่ทันได้สังเกตว่ามีเขาอยู่แถวนั้นด้วยต่างหากที่เธอทุ่มทั้งใจให้

“ผ้าเหลือง”ปิตุฆาตมาตุฆาตยุยงพระสงฆ์ให้แตกแยกกัน สามประการนี้ (หรือจะมีมากกว่านี้ก็ไม่ทราบ) พระพุทธเจ้าตรัสว่าห้ามนิพพาน เป็นปาบอันร้ายแรงว่างั้นเถิด เดี๋ยวนี้พระสงฆ์กำลังแตกแยกกันเป็นฝักเป็นฝ่าย เป็นกลุ่มเป็นพวกก็ประจักษ์กัน ชื่อว่าพระสงฆ์แล้ว แม้นไม่เป็นอริยก็สมควรแก่การกราบไหว้บูชาดังพุทธวาจาว่า “การได้เห็นสมณะเป็นบุญอันประเสริฐ” เปรียบเหมือน “พลอย” ก็มีทั้งพลอยดีและไม่ดี, พลอยเนื้อดีย่อมมีราคาแพง พลอยเนื้อไม่ดีราคาก็ไม่แพง แต่พลอยเนื้อไม่ดีราคาก็ไม่แพง แต่พลอยนั้นอย่างไรก็มีค่ากว่ากรวดหิน และก็ยังเป็นพลอยที่ถูกเรียกว่าพลอยอยู่เสมอ พระสงฆ์ก็เช่นเดียวกัน แม้นเป็นสงฆ์ดีหรือไม่ดีก็เป็นสงฆ์อยู่วันยังค่ำ

ไทยหมู่เฮา เคยมีคนบอกว่า เดี๋ยวนี้ปั๊มน้ำมันแทบทุกแห่งในกรุงเทพฯ คืออาณานิคมของคนอีสาน ไม่แต่เท่านั้นซาอุฯ ทั้งประเทศ คนอีสานแทบจะย่ำเม็ดทรายครบแล้วทุกเม็ด คำบอกอย่างนี้มีเจตนาอย่างไรไม่ทราบ แต่ที่แน่ชัดชาติพันธ์ของคนลุ่มน้ำโขงทั้งซ้ายและขวามาลงหลักปักฐาน ในภาคกลาง ของประเทศไทยหลายร้อยปีแล้ว ส่วนใหญ่มาโดยการถูกเกณฑ์ ซึ่งเป็นผลที่เกิดหลังสงครามในนครเวียงจันทน์หรือจำปาศักดิ์ ย่าทวดซึ่งผมไม่รู้จักหน้าตา แต่แม่บอกว่าเป็นสาวจำปาศักดิ์ อันทวดได้พาเข้ามา แต่ครั้งร่วมทัพไทยไปจำปาศักดิ์ ในรัชสมัย ร.๓  ญาติพี่น้องส่วนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักว่ามีใครมั่ง

ใจเมืองของแก่น เมื่อเห็นป้ายโฆษณาขายหมู่บ้านจัดสรรว่า หมู่บ้านดีอยู่ริมใจเมือง ท่านคิดว่าใจเมืองนั้นเป็นอย่างไร โดยเฉพาะกรุงเทพฯ ใจเมืองนั้นอยู่ที่ไหน ใจเมืองในที่นี้คงจะหมายถึงกลางเมืองซึ่งก็คือบริเวณ เจริญเติบโต สุดขีดของเมืองหนึ่ง ๆ จนถือเป็นหัวใจของเมืองได้ พื้นที่ต่อไปนี้พอจะเป็นใจเมืองได้ไหม เยาวราช สีลม ปทุมวัน ประตูน้ำ สะพานควาย ลาดพร้าว หัวหมาก วงเวียนใหญ่

แด่คนรักป่าด้วยความหวัง ผมทิ้งท้ายอย่างไร้ความหวังไว้ใน “แด่คนรักป่าด้วยดวงใจเศร้า” ฉบับ ๕๗๗ ว่า “อยากถามสวรรค์ จะมีผู้ใดไหมลงมาพิทักษ์ป่าเอาไว้” ไม่มีคำตอบจากสวรรค์ ผมเขียนเรื่องนี้เมื่อวันที่ ๒๖ กุมภาพันธ์ (เขียนล่วงหน้าด้วยเหตุผลของการส่งต้นฉบับ) ก่อนข่าวระงับสัมปทานป่าไม้ในท้องที่อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอนจะตูมตามขึ้นมา สงสัยว่า พล.อ. หาญ ลีนานนท์ คือคนที่สวรรค์ส่งมาหรือเปล่า

ยุคของหมอตำแย ตัดรกด้วยผิวไม้ไผ่ก่อนสมัยมีดผ่าตัดของสูติแพทย์ ทารกเพิ่งเกิดมาร้องแว้แรก หากเป็นชายจะมีผู้จัดสมุดดินสอมาวางไว้ข้าง ๆ และ หากเป็นหญิงก็จะวางด้าย กับเข็มไว้ข้างกาย สมุดดินสอ ให้ความหมายในการศึกษาวิชาความรู้เพื่อไปสู่การเป็นเจ้าคนนายคนด้ายกับเข็มบอก อนาคตอันหลีกเลี่ยงได้ยากของงานบ้านงานเรือน คนจีนสนับสนุนบุตรชายให้เล่าเรียนเขียนอ่านหรือไม่ก็ให้เป็นทายาทสืบทอดอาชีพ ส่วนบุตรี ให้อยู่ในครัวปรุงอาหารและทำงานบ้าน บุตรชายสืบสกุลให้ตนเอง แต่บุตรีสืบสกุลให้ผู้อื่น คนอีสานจูงมือบุตรชายไปสู่ท้องนา ออกไปหาอาชีพเลี้ยงตน แล้วก็เลี้ยงครอบครัวของตนในวันหน้า ส่วนอีนางผู้หญิงก็คอยที่เรือนและเรียนงานปรุงอาหารและปั่นฝ้ายทอหูก

มวยโบราณอีสาน เมื่อไม่มีอาวุธอยู่ในมือแล้วยังคิดจะสู้ต่อไป สิ่งสุดท้ายที่จะใช้แทนอาวุธได้คือ กำปั้น คนใช้กำปั้นเก่ง ๆ เรียกว่า “เป็นมวย” และถ้าใช้จนเป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองได้เรียกว่า “นักมวย” มวยไทยนอกจากจะใช้กำปั้นได้ดี ยังพ่วงเอาเข่า, ศอก, แข้งและตีนเข้าไปด้วย ครบเครื่องว่างั้นเถอะ พิษสงของมวยไทยเป็นอย่างไรให้ไปถาม คาราเต้ เทกวนโด หรือ กังฟู