จะเล่าเรื่องหลวงปู่พรหมา เขมจาโรให้ฟัง
ยังพอมีเวลา ต่ออีกหน่อยแล้วกัน
—————————–
ช่วงท้าย ใกล้เวลาลาวแตก
หาญกับกองร้อยของเขาประจำการอยู่ทางด้านจำปาศักดิ์ตามแนวชายแดนลาวเวียตนาม
มีการปะทะกับเวียตกงตลอดเวลา
ครั้งหนึ่งที่ไหนสักแห่งผมก็ลืมชื่อ
มีปะทะใหญ่
กองร้อยของหาญอยู่บนเขา เวียตกงบุกขึ้นมาจะยึดที่มั่นนี้ให้ได้
หาญเล่าว่า
“พวกมันมาเหมือนมด หนุนขึ้นมาเรื่อยๆ ยิงคนนี้ล้ม คนข้างหลังก็เบียดขึ้นมา
พวกมันตายเยอะ แต่ไม่รู้จักหมด หนุนขึ้นมาตลอดเวลา มันเหลืออดเหลือใจ ตายกันไม่หมดสักที
เลยลุกขึ้นยืนยิง ไม่ต้องกำบังกันล่ะ
กดปืนลงไปข้างล่าง ยิงใส่อยู่อย่างนั้น
สักครู่รู้สึกเจ็บแปล๊บที่โคนขาซ้าย ล้มลง ไม่มีเวลาตรวจดูอะไร พอจะยังลุกขึ้นได้ก็ลุกมายิงกับพวกมันต่อ
จนกระทั่งลูกน้องมาบอกว่าให้ถอย เขาจะเอาเครื่องบินเข้าถล่ม ให้รีบถอนกำลังออกจากตรงนี้
หลังจากถอยพ้นออกมาจนปลอดภัยแล้วจึงดูที่ขาของเจ้าของเอง
เห็นหัวลูกปืนมันปักฝังอยู่ในเนื้อ ค่อยๆดึงมันออกมา หนังก็ยืดตามขึ้นมา กระสุนไม่ทะลุหนังข้อย
นั่นก็เล่นเอาข้อยเดินไม่ไหวอยู่เป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ”
“ตอนนั้นถือของอะไรอยู่”
“ของหลวงปู่ทั้งนั้น”
“มีอะไรมั่งล่ะ”
“หลายอย่างหลายแนว พระก็มี ตะกรุดก็มี”
เรื่องหนังเหนียวของหาญเป็นที่ร่ำลือจนสมัยที่เขามาอยู่ฝั่งไทย ลือไปถึงหูคนๆหนึ่งที่เป็นผู้ยิ่งใหญ่
เขาสั่งให้จับตัวหาญมาขังไว้
วันหนึ่งเมาได้ที่ร้องเอะอะว่า
“บักหาญเขาว่ามึงหนังเหนียว มาลองยิงกะกูคนล่ะนัดเอาไหม”
“ไม่เอาหรอกเจ้านาย ผมไม่ได้หนังเหนียวหรอก”
“มึงไม่ต้องมาโกหก” หันไปสั่งลูกน้องที่เฝ้าห้องขัง “เอามันออกมาข้างนอก กูจะยิงกะมันลองดู”
เรื่องนี้เจ้าเปิ้ลเล่าว่าอยู่ในเหตุการณ์พอดี แต่ขัดขวางอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เฝ้าดูอย่างไม่สบายใจ
หาญถูกขู่เข็ญบังคับด้วยถ้อยคำถากถางสารพัดจนเขาทนไม่ได้จึงบอกว่า
“เอาอย่างนี้ เจ้านายยิงผมก่อน ผมค่อยยิงทีหลัง”
ว่าแล้วก็นั่งคุกเข่ากับพื้น
คนใหญ่คนโตเห็นได้ทีได้เปรียบ ควักปืนออกเหนี่ยวไกใส่ทันที
กระสุนนัดแรกก็ด้าน
แทนที่จะเลิกตามข้อตกลงกลับยิงจนหมดลูกโม่
ไม่ออกสักนัด
หาญก็ลุกขึ้นจะยิงคืนมั่ง
เจ้าใหญ่นายโตท่านนี้ถึงกับหน้าซีดหายเมา
เข่าอ่อนยวบ
ยกมือไหว้หาญประหลกๆ
“อย่ายิงกูๆ”
หาญก็ไม่ยิง
น่าขันที่สุด
ทั้งยังน่าละอายใจจริงๆ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในขณะที่หาญข้ามโขงมาอยู่แถวนั้นใหม่ๆ
หลังเหตุการณ์นี้หาญได้อยู่ที่ภูผานางคอยอย่างสงบขึ้น
ได้ยินว่าเจ้าใหญ่นายโตท่านนี้มีส่วนช่วยเหลือโดยปล่อยให้อยู่กันในแถบนั้น ไม่ส่งใครเข้าไปรบกวน
ในที่สุดอาจเกี่ยวเนื่องไปถึงการแปรเป็นกันชนในแนวชายแดนด้านนี้