อาจารย์ปู่ คำผุก อุนาภาค_04

คนตาบอดมาแต่เล็ก เป็นภาระให้พ่อแม่ จนถึงกับผลักไสลูกชายตาบอดให้วัดรับภาระนั้น

ใครจะไปเชื่อว่าบัดนี้จารย์ปู่คำผุกหาได้เป็นภาระของใครไม่

ผู้ที่มีชีวิตทันร่วมชีวิตของจารย์ปู่คำผุกอธิบายถึงเรื่องการมองเห็นไว้ดังนี้
จะว่าท่านมองเห็นเหมือนคนตาดีเสียทีเดียวก็ไม่ใช่
หากแต่สามารถไปไหนมาไหนได้ตามปกติ ไม่อาศัยใครจูง
ที่แปลกมากเมื่อการมองเห็นอย่างแจ่มชัดแสดงผล
คนก็อัศจรรย์ใจกันทั้งบ้านทั้งเมือง

อย่างเช่นมีผู้นำผ้าแพรมาเป็นของกำนัลจารย์ปู่คำผุก
ท่านรับผ้ามาไว้ในมือแล้วร้องทักโดยพลัน

“โฮ้..คืองามแท้ สีฟ้าใส บ่มีแป้วมีแมง”
(โอ้โฮ..สวยจัง ผ้าสีฟ้าสด ไร้มลทิน)

หรือแม้แต่มีใครมีธุระหรือเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ
เดินทางมาหา
จะพระหรือโยม
ท่านรู้จักหมด
ร้องทักไปก่อนแล้ว
“เอ้า..เชิญๆพ่อใหญ่ ขึ้นมาบนเฮือนเลย”
“นมัสการครูบา..นิมนต์ข้างบนเลยข้าน้อย”

ท่านรู้เห็นสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร

ต่อมาจารย์ปู่คำผุกได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุเมื่อายุครบถ้วนตามพระวินัย
และยังคงอาศัยอยู่ที่วัดเดิมต่อไป ไม่ไปไหนอีกเลย จนกระทั่งถึงวันสึกออกจากพระ

ระหว่างที่เป็นพระนั้น จารย์ปู่คำผุกปรากฏชื่อเสียงขึ้นเรื่อยๆ
มีสานุศิษย์เลื่อมใสนับถือไม่น้อย

มีอยู่พรรษาหนึ่ง ท่านเลือกพลานหินเหมาะๆบนเขา(ไม่ทราบพิกัด)
ลงนั่งภาวนาอยู่ตรงนั้นตลอดวันและคืนไม่ลุกไปไหน
ไม่ว่าฝนจะตกแดดจะออกหรือน้ำค้างลง

นี่ช่างชวนให้นึกถึงหลวงพ่อเกษม สุสานไตรลักษณ์ คราวที่นั่งบำเพ็ญกลางแจ้ง เพื่อไถ่โทษถอนสาปแช่งของเจ้าแม่สุชาดา

แม้จะต่างบุคคลต่างวาระและสถานที่
บรรยากาศการบำเพ็ญเพียรแบบนี้ควรจะคล้ายๆกัน

โหดเอาการ(อัตตกิลมถานุโยคแท้ๆ)

ครบพรรษาท่านจึงลุกขึ้นเดินออกจากพลานหินนั้น
ประกาศแก่ชาวบ้านแลสานุศิษย์

“เฮาจะสึก”

โยมพี่ชายถึงกับงงๆ

“สึกทำไม”
“สึกออกไปเอาเมีย”
“โฮ้..ตาบอดแบบนี้ยังไม่เจียม จะมีหมาที่ไหนมาเอาน้อ”
“จะมีมาให้เฮาเลือก2คน มากันเองด้วย”
“โม้..”

หลังจากสึกออกมาเป็นฆราวาสแล้ว
ราวๆ3วันต่อมา มีหญิงสาว2คนเดินทางมาพบจารย์ปู่คำผุกจริงๆ
แจ้งความประสงค์จะขอเป็นเมีย
จารย์ปู่พิจารณาเลือกคนหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดชื่อว่า”แม่อ่ำ”
ท่านว่าแม่อ่ำเป็นคู่เก่ามาแต่กาลก่อน ทั้งบุญยังมีถึงกัน
ส่วนอีกคนที่ไม่เลือก ก็ใช่
เสียแต่บุญที่หล่อนสร้างมานั้น ไม่ถึงขั้นจะได้อยู่ร่วมกันในชาตินี้

หญิงซึ่งจารย์ปู่คำผุกปฏิเสธ ถึงกับเป็นลมล้มพับไปด้วยความเสียใจ