อาจารย์ปู่ คำผุก อุนาภาค_12

คุณพัทพล วิชิตพันธ์เล่าอีกเรื่องดังนี้
ปราบหมู่บ้านเล่นของ

ผมเองจำสถานที่ๆตั้งของหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้ จำชื่อตัวละครก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นมิได้มีการจดบันทึก แต่คล้ายๆกับหมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในจังหวัดมุกดาหารเรื่องมีอยู่ว่า ….. ลูกศิษย์ท่านปู่ผุกคนหนึ่งที่เคยบวชเรียนอยู่กับท่าน หลังลาสิกขาแล้วได้ไปตั้งรกรากอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
เมื่อมีโอกาส ก็มักจะหาเวลากลับมาเยี่ยมผู้เป็นอาจารย์เป็นประจำ (และคงเล่าเรื่องประมาณว่า หมู่บ้านนี้นิยมเล่นของต่ำเยอะ)มีอยู่ปีหนึ่ง ศิษย์คนนี้ ได้ ขอให้ ปู่ผุก เดินทางไปพักที่หมู่บ้านของตน ท่านก็รับปากว่าจะหาโอกาสไป เมื่อมีโอกาส ท่านก็เดินทางไปตามที่ศิษย์เชิญผู้เล่าได้รวบรัดตัดตอน ไปถึงเหตุการณ์ตอนกลางคืน แต่ลืมเล่าถึงรายละเอียดว่า พวกอาจารย์สำนักต่างๆ รู้ได้ยังไงว่าปู่คำพุกเดินทางไป

สัณนิษฐานว่า ศิษย์ท่านที่เชิญไป คงพอมีชื่อเสียงในหมู่บ้าน และพอได้ข่าวว่า อาจารย์ ของท่านผู้นี้จะมา จึงมีการลองของเกิดขึ้น

ตกกลางคืน มีเสียงลมพัดอย่างรุนแรง จนผู้ที่มากราบปู่คำผุก ต่างกลัวว่าจะเกิดพายุฝน จึงทยอยกันลงจากบ้าน เหลือแต่เจ้าของบ้านและญาติ

ศิษย์…. ลมคือพัดแฮงแท้พ่อ บ่แม่นฝนสิตกเบาะนัอ!!!!(ลูกศิษยส่วนมาก เรียกปู่คำผุกว่าพ่อ)
ปู่ผุก ….บ่ บ่มีหยังดอก

เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายขึ้น กระแสลมเริ่มรุนแรงจนผิดวิสัยของลมพายุหรือลมฝนทั่วไป
ศิษย์ท่านนอนไม่หลับ เพราะกลัวและกังวลกับพายุลมที่ไม่มีเม็ดฝนเลย

ปู่ผุก ….มาๆ ..มานอนตรงนี้ มานอนหม่องนี่มา

ปู่ผุกเรียกศิษย์มานอนข้างๆท่าน

ไม่นานต่อจากนั้น เหตุการณ์ ลมวิปลาส ก็สงบลง

แต่เมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้า ภาพที่เห็นก็คือ รูปปั้น พยนต์วัวธนู(สร้างมาจากขี้ผึ้ง) พยนต์ควายธนู (สร้างมาจากรัง ชันโรง)แปะติดอยู่ที่หน้าบ้านหลังที่ปู่พุกนอนเมื่อคืนเต็มไปหมด

ศิษย์ท่านตกใจมาก เพราะรู้ได้ทันทีว่ามีคนส่งมา
แต่ทำอันตรายใดๆ ท่านไม่ได้ แถมโดนท่านจับของเหล่านั้น แปะติดประจานไว้ให้คนเห็นอีก

พอสายๆก็มีคนถือดอกไม้ธุปเทียน เดินทางมาขอขมาปู่พุก
สารภาพว่าพวกตนเป็นผู้ส่ง วัวและควายธนู มาหาท่าน
แต่สู้ท่านไม่ได้
หากปู่ผุกส่งของกลับหาพวกตน พวกตนก็คงต้องตายหมด

….บางคนที่รู้ว่าตนสู้ไม่ได้กลัวท่านส่งของกลับ ได้หนีออกจากหมู่บ้านไปแล้วตั้งแต่ตอนกลางดึกก็มี

ปู่ผุกขู่ว่า

“ถ้าพวกสู บ่เลิก บ่เซา กูกะว่าสิส่งคืนอยู่..”