มนต์กลัวเมีย
เพราะช้ำชอกยอกอกชกตีหัว
จึงเอาตัวตัวตนกรายมาส่ายหน้า
ด้วยงุนงงสงสัยหลายมาตรา
เพราะเสียท่าสตรีมีเวทย์มนต์
จึงกรานถามอาจารย์ใหญ่พระฤษี
ศิษย์เสียทีผู้หญิงยำทำสับสน
เพียงสบพักตร์จักจังงังนั่งอับจน
อลวนอลเวงหมดเก่งกัน
ชนะมาจนสิ้นทุกสิ่งสรรพ
เป็นจอมทัพขับศึกใหญ่ไม่ย่อยั่น
กลศึกกลศัตรูรู้เท่าทัน
กลหญิงนั้นศิษย์แพ้แก้ไม่ออก
พระอาจารย์ฤษีขมึงทึง
เขม้นขึงถลึงตาท่ากลับกลอก
กระสับกระส่ายคล้ายเป็นดังลิงวอก
ลุกเข้าออกบอกบ่ายเบี่ยงเลี่ยงบาลี
ข้าเจนจบศาสตร์วิชามามากนัก
อันมนต์รักปักอกเจ้าในคราวนี้
หมดปัญญาจะแก้ไขในทันที
มนต์สตรีแก้ยากลำบากใจ
นี่มันคู่ตุนาหงันแต่ปางก่อน
จึงรุ่มร้อนถอนปฏักรักไม่ไหว
นางเกิดมาเพื่อปราบจอมทัพใหญ่
เจ้าเหมือนไฟย่อมแพ้น้ำตามธรรมเนียม
ถึงเก่งกล้าฆ่าไพรีจนพินาศ
ถึงเก่งกาจฉลาดศึกฮึกหาญเหี้ยม
เจอหญิงนี้มีมนต์ขลังยังต้องเจียม
จึงถูกเทียมใส่แอกน่าแปลกใจ
มีดหอกดาบแหลนหลาวง้าวพิโรธ
ศาสตราโหดอยู่ต่อหน้าหากลัวไม่
เมื่อเลิกทัพกลับเคหาไม่ทันไร
เจ้าหวั่นไหวใจสั่นรัวกลัวตะหลิว
ฤษีดงทรงไพรไหนว่าแน่
ยังยอมแพ้แก่ทรวดทรงองค์เอวกิ่ว
ทุกพรตพระเผ่นหนีจีวรปลิว
แพ้ตะหลิวอันเดียวแล้จงแน่ใจ
มนต์นี้ชื่อชวนระย่อท้อหงอเหงา
ศิษย์จับเจ่าเราก็หมดบทแก้ไข
“มนต์กลัวเมีย”แสนเพลียละเหี่ยใจ
จะบอกให้ฟังเอาไว้ให้จงดี
งูเหลือมลายเลื่อมแท้แพ้เชือกกล้วย
จะมอดม้วยซวยกันไปหากไม่หนี
ไม่มีทางแก้สักนิดคิดให้ดี
จงรีบหนีเอาตัวรอดปลอดภัยพลัน
อย่าถือดีว่าเป็นแม่ทัพใหญ่
อย่าย้อมใจทำเป็นกล้าเข้าห้ำหั่น
พระฤษีศักดิ์สิทธิ์ไม่คิดสั้น
ยังเสียขวัญไปกับเจ้าจงเข้าใจ
เราจะให้คาถาพอแก้ขัด
พอไปวัดไปวากับเขาได้
คือ”ตัวใครตัวมัน”หมั่นท่องไว้
ถึงเวลาจะได้ใช้ในไม่ช้า
พอสอนเสร็จอาจารย์พระฤษี
ถกเขมรเผ่นหนีวับลับเข้าป่า
มนต์กลัวเมียนี้ร้ายกาจอุบาทว์หนา
ใครขืนบ้าแก้ไขตายทั้งเป็น
————
อำพล เจน
๒๔มค๕๘