รวย จน
กินไม่ได้ขี้ไม่ออกบอกไม่ถูก
ท้องมันผูกเงื่อนเป็นตายแทบหงายหลัง
โถชีวิตถูกบิดเบือนเรือนแทบพัง
โถมประดังทุกปัญหาแทบบ้าตาย
ยามจนคนมันก็ดูหมิ่น
ไอ้หน้าส้นตีนมันก็หลู่ดูถูกได้
ชาติขี้ข้าก็ชะล่าบังอาจใจ
คนจัญไรก็กระทำหยามพักตรา
ยามรวยราวจะโลดแผ่นดินเหิน
จะนั่งนอนยืนเดินเด่นสง่า
อนาถแล้วหนอโอ้พยัคฆา
ต้องกลายเป็นวิฬาร์ไปตามกรรม
ท่านโกษาเหล็กกล้าท่านว่างี้
คนทำดีได้ดีนี้น่าขำ
ที่รุ่งโรจน์โชติช่วงคนระยำ
ขยี้ขยำย่ำเหยียบคนจนสุดตรอก
ไม้ล้มพอข้ามไหว
คนใกล้ตายก็ยังมียาผีบอก
หนามบ่งหนาม..บ่งเสี้ยนตำที่ย้ำยอก
ลุกขึ้นบอกคนทั่วหล้าอย่าข้ามคน
คนเหมือนกันอย่าหยันเย้ยใยไพ
ใช่เกินสิบนิ้วเมื่อไหร่แล้วใยจึงย่ำหยามคนจน
ซึ่งมั่งมีศรีสุขทุกแห่งหน
ล้วนเคยจนมาก่อนลองย้อนดู
อนาถแล้วหนอโอ้พยัคฆา
กลายเป็นหมาเป็นทั้งแมวเป็นทั้งหมู
เคยร่ำรวยเคยมากยศหมดศัตรู
วันนี้กูถูกเขาซ้ำย่ำจมดิน
————-
อำพล เจน
๑๗มค๕๘