เขียนภาษาไทยให้ถูก
แค่ผู้นำกับผู้ตามก็พอ
ผู้นำจะนำผู้ตามได้ก็ด้วยผู้ตามศรัทธาเชื่อถือหรือนิยมยกย่องผู้นำ
ผู้นำจำเป็นต้องรู้จักตนเองว่ามีคุณสมบัติจะนำได้ถูกทางหรือไม่
สามารถปรับผิดเป็นเป็นถูกได้เสมอ เพื่อเห็นแก่ผู้ตามที่ไม่รู้อะไรเท่าทันผู้นำเลย
เรื่องเขียนภาษาไทยผิดๆถูกๆนั้น ไม่ใช่เรื่องรบกวนจิตใจมากมายหรอก
ทุกคนเคยผิดเคยถูกมาแล้วทั้งนั้น
สำคัญที่รู้ว่าผิดแล้วก็ควรแก้ไขให้ถูกจึงประเสริฐ
โดยมากมักดันทุรัง แล้วก็ไม่ใส่ใจจะแก้ไขตนเอง
สมัยก่อนยังไม่มีinternet มีแค่หนังสือพิมพ์ นักเขียนบางท่านเขียนคำศัพท์ผิด ก็จะมีเจ้าหน้าที่พิสูจน์อักษรตรวจแก้คำที่เขียนผิดให้ถูกต้องก่อนส่งพิมพ์
นานเข้าๆนักเขียนที่เคยเขียนคำผิดก็จะเข้าใจแล้วปรับปรุงแก้ไขจนเขียนถูก
นั่นเพราะเขาไม่ดื้อด้าน
เคยเห็นกันแล้วทุกคน หนังสือบางเล่มแม้จะพยายามตรวจแก้คำผิดให้ถูกก็ยังมีพลาด เขาก็จะมีใบแทรกเพิ่มเติมให้คนอ่านเข้าใจว่ามีคำผิดปรากฏอยู่หน้าไหนบรรทัดไหนด้วย
ประเด็นที่อยากจะพูดก็คือ
คนที่มีอาชีพเขียนหนังสือ
ไม่ว่าจะร้อยแก้วหรือร้อยกรอง
ควรตระหนักเรื่องนี้
พวกเขามีการใช้ภาษาเป็นอาชีพเลี้ยงตนเลี้ยงครอบครัว
จนถึงกับรับเอาคำยกย่องว่าเป็นนักเขียนมืออาชีพ
แต่เขากลับไม่ใส่ใจในภาษาที่เขาใช้มันว่าถูกว่าผิด
เขาจะควรค่าแก่คำยกย่องหรือ
ประเด็นก็คือเราเป็นกวี เป็นนักเขียน ก็เปรียบเหมือนเป็นครูภาษาไปในตัว
คนอ่านไม่ได้อยู่ในฐานะนี้ พวกเขาจะเขียนผิดเขียนถูกก็ไม่เป็นเรื่องจะถือสาหาความ
แต่ถ้าพวกเขามีความเป็นนักศึกษาอยู่บ้าง เขาจะเห็นถูกเห็นผิด ซึ่งจะเป็นเหตุให้สามารถเปรียบเทียบกับตัวเขาได้
เขาก็จะพัฒนาตนขึ้นมา ตามแต่สติปัญญาของพวกเขา หรือของใครของมันว่างั้นเถอะ
สมัยก่อนคนเขียนหนังสือผิดๆจะเป็นที่ขบขันและเอามาล้อเลียนกันสนุก
ด้วยเห็นว่าเขาเหล่านั้นด้อยการศึกษา
ทุกวันนี้เห็นเป็นปกติแล้ว
เพราะโลกของinternetนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนรู้ภาษาหรือไม่รู้ภาษาก็พากันเขียนได้สนุกมือ
หนักเข้าคนที่เคยเขียนถูกมาก่อนก็กลายเป็นผู้ตาม
ทิ้งความเป็นผู้นำไปเฉยเลย
..จะลองเปรียบให้เกินไปสักหน่อยดูนะ
ถ้าทุกคนชวนกันฝ่าไฟแดงบ่อยๆ จนวันหนึ่งฝ่าไฟแดงนั้นกลายเป็นเรื่องปกติ
สัญญาณจราจรประเทศนี้ก็คงเปลี่ยนเป็นแดงไป เขียวหยุด เพราะคนทั่วไปประพฤติกันแบบนั้น
เด็กเกิดใหม่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นพ่อแม่ไปเมื่อไฟแดงเปิด หยุดเมื่อไฟเขียวติด
ถ้าเห็นเช่นนี้ประพฤติเช่นนี้
ผิดก็จะกลายเป็นถูกทันที
เป็นเรื่องที่รับได้ ไม่รู้สึกขัดข้องแต่ประการใด
ขอแต่ตกลงกันให้เป็นที่เข้าใจว่า แดงไปนะ เขียวหยุดนะ
ตกลงกันได้อย่างนี้ไม่เป็นไร
..แต่นี่ไม่เป็นงั้น
จะตกลงว่าแดงไปเขียวหยุดก็ไม่ได้
เพราะว่าเขียวไปแดงหยุดก็ยังมี
สุดท้ายก็ต้องมาชนกันเพราะสับสนไม่เข้าใจว่าจะเอาไงกันแน่
แล้วจะเอาไงดีล่ะพ่อเจ้าประคุณทูนหัวทั้งหลาย
กฏจราจรที่ต้องยึดเป็นหลักในการใช้รถใช้ถนนก็มีอยู่
พจนานุกรมภาษาไทยที่เสมือนกฏจราจรก็มีอยู่
ยกเว้นให้แต่ตาสีตาสายายมียายมาที่ไม่ประสีประสาไม่รู้จักอ่านศึกษากฏหมายไปเถิด
พวกเขาจะทำถูกทำผิดกฎหมายไปบ้าง เราก็เข้าใจว่าเป็นไปตามประสายายมียายมาตาสาตาสีนั่นแล
แต่เจ้าหน้าที่จราจร และคนขับรถเป็นอาชีพจำเป็นต้องปฏิบัติให้ถูกต้องตามกฏหมายที่วางไว้
จะอ้างว่าตาสีตาสายังทำผิดได้ ฉันจะทำมั่งไม่ได้หรือ
ได้ครับ…แต่ไม่ควรทำ
อำพล เจน