หลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง

  ลักษณะเป็นแผ่นตะกั่วม้วนหุ้มเป็นแท่ง ขนาดประมาณหัวลูกปืน ยาวบ้าง สั้นบ้างหัวกลมมนแบบลูกปืนบ้าง หัวตัดท้ายตัดบ้าง หัวแหลมเป็นทรงกรวยบ้าง

  ปีเดียวกันกับที่มีพระเกษออกมา คุณกฤษณะและแม่ชีวิไลได้ถือวิสาสะสร้างรูปหลวงพ่อพร้อมกับตะกรุด 3 กษัตริย์เลี่ยมรวมกันในกรอบพลาสติกเป็นจำนวนประมาณ 500 อัน พร้อมกับทำบล็อคพระเครื่องรูปหลวงพ่อ นั่งในซุ้มระฆังอย่างพระสมเด็จฯ โดยว่าจ้างช่างในจังหวัดนครสวรรค์ทำให้ ฯ

  หลวงพ่อชาท่านเป็นประชาธิปไตย์แท้ เมื่อคณะสงฆ์เห็นพ้องให้ยุติเรื่องวัตถุมงคล ท่านก็ยุติตามมติสงฆ์

หลวงพ่อชา-สอนวิธีถวายปัจจัยแก่พระอย่างไรจึงเป็นบุญ — สำหรับพระ ก็มีแค่ ๒ เรื่อง คือ สมควร กับ ไม่สมควร ของที่ไม่สมควรถวาย หรือของที่พระไม่สมควรรับ เรียกว่า อกัปปิยะ ซึ่งแปลว่า ของที่ไม่สมควรแก่บรรพชิต “เงิน” ที่เราท่านทั้งหลายนิยมเรียกว่า“ปัจจัย” นั้น เป็นของสมควรหรือไม่

พ่อของผมเป็นชาวจีนโพ้นทะเล จีนแคะ นั่งสำเภาจากซัวเถาหลบหนีความจน ที่มีมากมาย เหนือความมั่งคั่ง ในแผ่นดินเกิด สมัยนั้น สมัยคนจีนอพยพสู่ประเทศไทยเป็นว่าเล่น ความจนยัดเงินติดกระเป๋าของพ่อเพียงเพื่อให้พ้นอดตาย ระหว่างเดินทางข้ามทะเล แต่ยัดความเด็ดเดี่ยวใส่จนเต็มหัวใจหนุ่มทรนง และเติมเชื้อความหวังอันเรืองรองสำหรับแผ่นดินใหม่ แผ่นดินไทย อย่างเต็มเปี่ยม รางวัลที่ความยากจนข้นแค้นให้กับคนมีเสื่อผืนหมอนใบ คือความแข็งแกร่งทั้งกายและใจ เป็นอาวุธเล่มเดียวที่แหลมคมของหนุ่มจีนยากจนเช่นพ่อจะมีไว้สู้ชีวิต แผ่นดินไทยได้ฟื้นกำลังให้กับพ่อด้วยข้าวล้วน ๆ โดยไม่มีเผือกหรือมันผสม