พระควรจับเงินหรือไม่ ?
ครั้งหนึ่งพระอาจารย์สุเมโธได้กราบเรียนหลวงพ่อชาว่า
” ในเมืองอังกฤษนี้ ถ้าไม่ได้จับเงินก็ยากหน่อย เพราะว่าไม่มีอะไรจะอำนวยความสะดวกในการอยู่การไป เพราะว่าคนที่อังกฤษไม่รู้เรื่อง .. มีพระเถระจากลังกาองค์หนึ่งท่านก็ไปปรึกษากับมหาเถรสมาคมที่นั่น เรื่องการจับเงินในเมืองอังกฤษ มหาเถรสมาคมก็ให้อนุญาต เวลาอยู่ที่นี่ก็จับได้..เขาพูดอย่างนั้น”
หลวงพ่อชาตอบว่า
“อันนี้มันก็ไม่ดี มันไปแก้บัญญัติของพระพุทธเจ้า ทางที่ดีนั้น ให้เขาเขียนใบปวารณา ใจความว่าข้าพเจ้ามีศรัทธาถวายปัจจัยมูลค่า ๕๐ บาท หรือ ๑๐๐ บาทหรือ ๑๐ บาท.. เมื่อพระคุณเจ้าต้องการปัจจัยสี่อันควรแก่พระคุณเจ้า จงเรียกร้องเอากับไวยาวัจกร…หรือหากท่านต้องไปเพียงลำพังองค์เดียว ท่านรับเงินไม่ได้ ไม่มีโยมรับเงินแทนท่าน ก็ให้เก็บไว้ที่โยมผู้ถวายก่อนก็ได้..เมื่อต้องการก็เขียนหนังสือไปบอก โยมก็เอาเงินนี้ให้กับรถที่ไปรับก็ได้.. แต่มันยากหน่อย
.. ถ้าหากจะเอาตามคำสอนของพระพุทธเจ้าจริงๆก็ดีอย่างนี้ ..ถ้าไม่มีสตางค์ก็เดินเอาสักหน่อยก็ได้ เพราะว่าจะต้องรักษาพระวินัยให้ยืนนานถาวร
..ต่อไปหากพระมีเงินมีทอง,ซื้อเอง ขายเอง,ก็หมดกัน ไม่มีพระบริสุทธิเหลืออยู่ในเมืองไทยเมืองอังกฤษ ในแผ่นดินนี้ไม่มี..หมด
อันนี้ถ้ามันดีที่สุดแล้ว พยายามรักษาไว้ให้ดี สงวนเอาไว้ สะดวกเกินไปมันก็ประมาท..ประมาทไม่ได้
..เรื่องของการปวารณานั้น ถ้าเราจะพูดให้เขาเข้าใจอย่างนี้ก็ได้ ปวารณาปากเปล่าก็ได้ เช่นพระพุทธเจ้าท่านสอนไว้อย่างนี้.. ข้าพเจ้าของปวารณาปัจจัยสี่ต่อพระพระผู้เป็นเจ้าตลอดชีวิตก็ได้ เดือนหนึ่งก็ได้ ห้าเดือนก็ได้ เจ็ดวันก็ได้ …
ปวารณาของที่สมควร อย่างเช่นค่ารถค่าเรือ ไม่ใช่ให้ร่ำรวย
ถ้าสุเมโธหรือเขมธัมโมหรือผมมาเมื่อไหร่ก็ขอได้ ปัจจัยสี่ หยูกยา อะไรต่างๆเหล่านี้ เพื่อบำบัดโรค
หรือมิสเตอร์ซอว์อยากจะปวารณาปัจจัยสี่ตลอดชีวิต ปวารณาทั้งครอบครัวกระผมนี้ ขอปวารณาไว้ตลอดชีวิต
แต่ต้องปวารณาไว้กับพระที่สมควร
อย่าไปปวารณากับพระที่ไม่รู้เรื่อง
เดี๋ยวจะมาขอเอาหมดเท่านั้นแหละ
อะไรที่สมควรแก่สมณแล้วขอได้ทุกเวลา แม่บ้านผผมก็ตาม ผมไม่อยู่ก็ตาม ลูกอยู่นี่ก็ตาม ขอปวารณาอย่างนี้..
นี่เป็นบุญอันเลิศ บุญอันประเสริฐเเลยทีเดียว แม้ว่านั่งเฉยๆก็เรียกว่าได้บุญอยู่เรื่อยๆ
นี่ดีมาก อันนี้ดีมาก ”
(คัดลอกจาก – หนังสือบุญฤทธิ์พระโพธิญาณเถร )