Author: Ampol Jane

สมัยหลวงพ่อพุธยังเป็นพระครูอยู่วัดป่าแสนสำราญ ผมยังเด็กเรียนแค่ชั้นประถม มีบ้านอยู่หน้าวัด เวลาว่างก็จะเข้าไปวิ่งเล่นอยู่ลานวัด ทำเสียงหนวกหูรบกวนพระในวัดบ้าง..ประสาเด็ก

จะขี่จักรยานเพื่อสุขภาพก็แล้วไป   แต่ไม่งั้นสิครับ   พอขี่ไปสักพักก็อดจะแข่งกันไม่ได้   ไม่ว่าจะแข่งเรื่องรถหรูรถแพง จนกระทั่งแข่งเรื่องความเร็วเฉลี่ย   …   ที่โม้ๆกันอยู่ในสังคมจักรยาน บนโลกอินเตอร์เน็ท ก็มีแค่ ๒ เรื่องนี้เป็นหลักเท่านั้น   —   มีใครรู้มาก่อนบ้างไหมว่ามืออาชีพเขาขี่อะไร,

สมัยหลวงพ่อเกษม ยังทรงสังขารอยู่ แต่ก็ค่อนมาทางปลายชีวิตแล้ว   ราวๆปี ๒๕๓๗ – ๒๕๓๘   คนรับใช้หลวงพ่อเกษมคนหนึ่งมาถึงเมืองอุบลฯ บังเอิญพบกันและได้บอกผมว่า   “เล่นหวยเปล่า..งวดนี้ ๒๘ – ๘๒ นะ” “เลขหวยนี้มาจากไหน” “หลวงพ่อเกษมเกิด ๒๘ พย.ไงครับ”

คนรุ่นนี้คงจะไม่รู้จักชื่อประสิทธิ ศิริบันเทิง อาประสิทธิเป็นนักเขียนบทละครประจำโรงละครที่ตอนหลังเป็นโรงหนังศาลาเฉลิมไทย ปัจจุบันถูกรื้อทำเป็นสวนสาธารณะหรือลานอะไรสักอย่างตรงหัวถนนราชดำเนินนั่นแหละ อาประสิทธิเป็นคนแต่งเรื่องและเขียนบทละครเป็นอาชีพตั้งแต่สมัยเมืองไทยยังไม่มีหนังไม่มีโรงภาพยนตร์นู่นแหละครับ อาประสิทธิเคยเล่าเรื่องป้ารวงทอง ทองลั่นทมให้ฟังหลายเรื่อง เช่นว่าก่อนจะมาเป็นรวงทอง ป้าชื่อ”ก้อนทอง” มาก่อน และก็ยังเล่าเรื่องเพลงทุ่งรวงทองที่ชรินทร์ นันทนาครขับร้องอีกด้วย เรื่องเล่าเกี่ยวกับเพลงทุ่งรวงทอง อาประสิทธิ ได้เล่าให้ฟังระหว่างขับรถกลับบ้าน เจอฝนตกหนักจนขับไม่ไหว ต้องจอดข้างทาง ระหว่างรอฝนซาอยู่ในรถ ก็เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟังหลายเรื่อง…แต่ผมกลับจำเรื่องเพลงทุ่งรวงทองได้แม่นไม่ลืม เพลงทุ่งรวงทองประพันธ์เนื้อร้องโดย

“..ปราชญ์ทางพุทธศาสนาทั้งหลาย สอนให้หัดตายก่อนถึงเวลาตายจริง ท่านสอนให้หัดตายไว้เสมอ อย่างน้อยวันละครั้ง ครั้งละ ๕ นาที ๑๐ นาที เป็นอย่างน้อย..”

เสี้ยง(ສ້ຽງ) = ว. หมด,สิ้น,ทั้งหมด,ทั้งสิ้น   มีปิดตาอยู่รุ่นหนึ่งของหลวงปู่คำพันธ์ โฆสปัญโญ   ชื่อว่า.. ปิดตากินบ่เสี้ยง (ກຶນບໍ່ສ້ຽງ )   ซึ่งเป็นชื่อภาษาลาว-อีสาน   แปลว่า.. กินไม่หมด ..หมายความว่ามีกินมีใช้เหลือเฟือ กินใช้ยังไงก็ไม่หมด  

เรื่องของกุมารทองต่อไปนี้ จะจริงหรือไม่จริงอยู่ที่ปากผู้เล่า ฟังเขามาอีกที   ผู้เล่าคือ – พระอาจารย์บุญเสริม ธมฺมปาโล  (มรณภาพแล้ว) วัดป่ากัทลิวัน(วัดสวนกล้วย) ต.สวนกล้วย อ.กันทรลักษณ์ จ.ศรีสะเกษ   โดยเล่าให้ผมฟังตั้งแต่สมัยยังไม่ทันบวชเป็นพระภิกษุ เรื่องนี้มีแง่มุมที่น่าสนใจไม่น้อย — สมัยเป็นโยมนั้น พระอาจารย์บุญเสริมมีความสามารถพิเศษอยู่ประการหนึ่ง ซึ่งส่งผลให้กลายเป็นพระนักเทศน์ชื่อดังในเวลาต่อมา คือเป็นพิธีกรทอล์คโชว์

บุเรงนองหลังกบ   มีทั้งที่เป็นพระกรุเก่าจริง และทำขึ้นใหม่ โดยใช้พระกรุเก่าที่แตกหักเป็นมวลสาร   ว่ากันว่า..เหตุที่พระเหล่านี้ที่ได้ชื่อบุเรงนอง ก็เพราะบุเรงนองได้ร้องขอให้อาจารย์ฤษีภูภูเอาสร้างและเสกเพื่อแจกทหาร ในคราวยกทัพเข้าตีไทย   หลวงพ่ออุตตมะเป็นผู้ค้นพบระหว่างธุดงค์ว่าพระเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในถ้ำแห่งหนึ่งในป่าลึกพม่า   เมื่อมาสร้างวัดวังก์วิเวการามที่สังขละแล้ว ท่านได้บัญชาให้ลูกศิษย์ไปเอามาทั้งหมดหรือเกือบทั้งหมด   ส่วนใหญ่พระแตกหักเสียหาย   ที่ยังสมบูรณ์ดีมีไม่มาก   องค์นี้เป็นหนึ่งในจำนวนพระที่ยังไม่ถึงกับชำรุดเสียหายมากมาย