คลังงานเขียน

ครั้งหนึ่งลูกหลานชาวบ้านท่าสว่าง บ้านเดียวกันกับจารย์ปู่คำผุก กลับมาเยี่ยมบ้าน เขาไปหากินถิ่นอื่น ด้วยอาชีพหมอลำกลอน

ลูกศิษย์จารย์ปู่คำผุกคนหนึ่ง อยู่ๆสงสัยถามไถ่ว่า “ครูบา” เขาเรียกจารย์ปู่คำผุกว่าครูบา “ครูบา..เขาว่าอาจารย์ทางฝั่งลาวเหยียบเรือล่มได้แม่นบ่ครับ” “แม่นแล้ว” “ครูบาเหยียบเรือให้ล่มได้เหมือนอาจารย์ฝั่งลาวบ่” “เจ้าบ่เชื่อข้อยหรือ” “เชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งแหละครูบา”

ปู่จิ๊เป็นบิดาของคุณพ่อประสพ โสมอินทร์ เป็นเพื่อนรุ่นน้องของจารย์ปู่คำผุก

จารย์ปู่คำผุกเมื่อครองชีวิตฆราวาส ยังคงถือศีลปฏิบัติธรรมตามปกติ ปรากฏชื่อเสียงว่าเป็นผู้มีคุณธรรม คุณวิเศษ ขจรขจายอยู่ตลอดชีวิต มีผู้เลื่อมใสนับถือเป็นจำนวนมาก ผู้คนที่อาศัยอยู่ร่วมหมู่บ้านให้ความยำเกรงและเคารพเป็นที่สุด ด้วยเห็นทั้งความดีและอภินิหารปรากฏอยู่เนืองๆ

คนตาบอดมาแต่เล็ก เป็นภาระให้พ่อแม่ จนถึงกับผลักไสลูกชายตาบอดให้วัดรับภาระนั้น ใครจะไปเชื่อว่าบัดนี้จารย์ปู่คำผุกหาได้เป็นภาระของใครไม่

ปู่คำผุก เป็นชาวบ้านท่าสว่าง เกิดที่นั่น โตที่นั่น และมีเรื่องราวชวนอัศจรรย์อยู่ที่นั่น

เมื่อนึกถึงปู่คำผุก ต้องนึกถึงปู่จารย์รอด ทั้งสองท่านมีความคล้ายกันจนแทบจะเหมือน