ถาวร อุณหกะ
๑๐ กว่าปีก่อน ถ้าได้มีธุระเข้ากรุงเทพเมื่อไหร่ อ.เบิ้ม (สุวัฒน์ พบร่มเย็น)ชอบจะชวนไปนั่งกินดื่มที่โสมทองคาเฟ่ แถวๆวรจักร หลานหลวง
โสมทอง_เป็นผับหรือเป็นร้านอาหารแนวเพลงเก่าๆ ไม่เอาเพลงใหม่ .. เล่นเพลง เอลวิส เพรสลีย์ เป็นหลัก แล้วก็มี คลิฟ ริชาร์ด,แฮงค์ วิลเลี่ยม,จอห์นนี่ ฮอร์ตัน และก็มีเพลงของคนอื่นๆในยุคเดียวกันหรือก่อนหน้านี้แทรกอยู่ประปราย
เท่าที่ได้เห็นลูกค้าของโสมทองคาเฟ่ ..ดูๆแล้วที่มีอายุน้อยที่สุดก็ ๔๐ กว่าปี.. โดยมาก ๕๐,๖๐ ปีขึ้นไป.. นั่งหนวดขาวผมขาวโพลน สลอนอยู่ทั้งร้าน
ตรงทางเท้าบริเวณประตูทางเข้า มักจะมีเด็กสาวๆหรือไม่ก็หนุ่มๆวัยรุ่น มาด้อมๆมองๆบ่อยๆ
ใครไม่รู้จะนึกว่าเด็กคงอยากจะเข้าไปร่วมสนุกด้วย คงไม่กล้าเข้า เพราะว่าข้าง.oนั้นมันคนละรุ่นกันเลย
ที่จริงไม่ใช่.. เกือบร้อยทั้งร้อยเป็นลูกเป็นหลานถูกแม่วานให้มาตามพ่อกลับบ้าน
—
โสมทองคาเฟ่ เป็นที่รวมนักร้องเพลงไทยและสากลรุ่นเก่า เช่นจีรศักดิ์ ปิ่นสุวรรณ , ถาวร อุณหกะ และอีกหลายคนที่จำชื่อไม่ได้
โดยเฉพาะคุณปู่ ถาวร อุณหกะ นักร้องนำชื่อดังในอดีตของวงซิลเวอร์แซนด์ เป็นคนอารมณ์ดีมีอารมณ์ขัน จะทำหน้าที่เป็นทั้งพิธีกรและร้องทั้งเพลงของเอลวิสและแฮงค์ วิลเลี่ยมเองด้วย
—
คุณถาวรชอบบอกบ่อยๆว่า.. ตำรวจจะไม่เสียเวลามาตรวจฉี่สีม่วงหาสารหาสารเสพติดที่นี่หรอก เสียเวลาเปล่าๆ เพราะตรวจเมื่อไหร่ก็เจอแต่เบาหวาน
—
วันหนึ่งก็เล่าเรื่องขำ ที่ผมจำมาเล่าต่อให้ใคร่ต่อใครฟังจนทุกวันนี้
คุณถาวรเล่าว่า ..
วันหนึ่งยืนรอเรียกรถแท็กซี่อยู่ข้างถนน
ได้ยินเด็กหนุ่ม ๒ คน ที่อยู่ใกล้ๆ กำลังคุยกันพอดี
“กูโคตรจะกลุ้มใจ พาแฟนกี่คนๆไปให้แม่ดูตัว แม่ไม่ชอบสักคน.. พอดีน้องสาวกูก็มากระซิบว่า แม่เคยบอกถ้าพี่ไม่หาแฟนที่เหมือนแม่ แม่ไม่มีทางที่จะชอบ”
“หาคนเหมือนกันนี้ หายากตายห่า..มันก็น่าจะกลุ้มอยู่หรอก”
“ก็ไม่ยากนะ.. กูหาเจอคนหนึ่ง เหมือนแม่กูทุกอย่าง ทั้งหน้าตาท่าทางรูปร่าง ทั้งเสียงพูดเสียงจา ทั้งนิสสัยใจคอ เหมือนแม่เป๊ะๆ “
“แม่มึงชอบมั๊ยล่ะ”
“แม่กูชอบ..แต่กูยิ่งกลุ้มหนักกว่าเก่า”
“แม่มึงก็ชอบแล้ว มึงยังเสือกกลุ้มทำห่าอะไร?”
“พ่อกูไม่ชอบ..”