สมาธิภาวนา

อานาปานสติ แปลว่า ความระลึกรู้ลมหายใจออกลมหายใจเข้า (อานะ หายใจออก – ปานะ หายใจเข้า – สติ ความระลึก )   คือเอาความรู้สึกจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจของตนเอง   ลมหายใจเข้ายาวก็รู้ ลมหายใจออกยาวก็รู้   ลมหายใจเข้าสั้นก็รู้ ลมหายใจออกสั้นก็รู้

” ..ในขณะใดที่นักภาวนาหรือนักบำเพ็ญวิปัสนาสมถกรรมฐานได้ตั้งใจแน่วแน่ต่อการปฏิบัติ ถ้าท่านตั้งความรู้สึกไว้ในเบื้องต้นว่า พระพุทธเจ้าคือคุณธรรม พระธรรมก็คือคุณธรรม พระอริยสงฆ์ก็คือคุณธรรม แล้วท่านก็บำเพ็ญปฏิบัติไปตามวิถีทางแห่งการบำเพ็ญจิต  เมื่อจิตของท่านสงบลงไปแล้วท่านก็จะรู้สัมผัสถึงคุณธรรมของพระพุทธเจ้าของพระธรรมและของพระสงฆ์เท่านั้น แต่ถ้าท่านตั้งปณิธานเอาไว้ว่า ข้าพเจ้าปฏิบัติบำเพ็ญแล้วขอให้พระพุทธเจ้าเสด็จมาหา ให้ข้าพเจ้าได้เห็นพระพุทธเจ้า เมื่อปฏิบัติจิตสงบสว่างลงไปแล้ว กระแสจิตส่งออกไปข้างนอก ท่านจะมองเห็นพระพุทธเจ้าเสด็จเข้ามาหาท่าน ขณะที่ท่านมองเห็นเช่นนั้น ความรู้สึกของท่านจะรู้สึกว่าพระพุทธเจ้ามีรูปร่างเป็นตัวเป็นตน เพราะอาศัยกิเลสคือตัวอุปาทานยึดว่าพระพุทธเจ้าเป็นตัวเป็นตนนั่นเอง เมื่อพระพุทธเจ้าเข้ามาประทับภายในจิตใจของท่าน บางทีท่านจะพบกับพระพุทธเจ้าปลอม คือปลอมกายเป็นพระพุทธเจ้ามาทรงภายในจิต